En dan is het jouw kind…

Dit verhaal zullen sommige mensen niet kunnen lezen. Het is niet zomaar een verhaal van een ambulancechauffeur die veel mee- maakt. Het is vooral een moeder die hier schrijft over de onvoor- waardelijke liefde voor haar zoon, die op 19-jarige leeftijd dodelijk verongelukt. Dat zij met haar ambulance naar dat ongeluk wordt toegestuurd, is niet te bevatten, maar waargebeurd. En hoe zij deze extreme ervaring toch weet om te buigen naar iets positiefs, is bijna onbeschrijfelijk. Bijna, want het is Annemiek gelukt het in alle eerlijkheid op te schrijven. Hoe zij worstelde als hulpverlener, als werknemer, als ‘ex’ en als moeder. Door ook de verhalen van andere betrokken hulpverleners op te nemen, krijg je als lezer een blik op de binnen- en de buitenkant van deze bijzondere vrouw, die, door dit krankzinnig toeval, in een zwart gat belandde. Tijdens de re-integratie krijgt ze nog een klap te verwerken, haar leven komt weer in een rollercoaster terecht. Haar ex-man, vader van haar zoon, komt op dezelfde manier om het leven. Lukt het haar om met steun van haar omge- ving en door het volgen van therapie, terug te keren op de haar zo geliefde ambulance? Zal ze erin slagen om voor haar jongste zoon een liefdevolle moeder te zijn en te blijven? Mail van agente Myrna. Dodelijke aanrijding 21 november 2015. Het is in de nacht van vrijdag 20, op zaterdag 21 november. Voor de vierde nacht op rij zit ik samen met mijn mannelijke collega in de auto. Het zijn onze eerste diensten samen sinds de samenvoeging van onze wijkteams. In de voorafgaande nachten hebben wij flinke gesprekken gehad. Gesprekken die je eigenlijk alleen hebt als je lang met dezelfde collega in de auto zit. Aan elk bureau zit wel zo’n collega die altijd betrokken is bij de heftigste incidenten en hij is er zo een. Wij hebben de noodhulp van onze collega’s overgenomen en rijden een rondje door Amsterdam West en zitten wat te kletsen. Ik grap nog tegen hem dat mijn karma toch sterker is dan die van hem, aangezien....